ЕСЕЈЏОУПИПИАЈЕНЏИ

Пред црковните порти ја чекав. Пушев цигара и гледав во излозите. Првиот со козметика, мал, никаков, ама велат дека се им било на природна база. Вториот со алва, касато, локум. Имаше и младоженци направени од марципан. Ги јаде ли некој тие две фигури од тортата? Ја земаш невестата и и ја одгризуваш левата цицка, или главата на младоженецот... Подолу во излогот Тинки-Винки и сите останати телетабиси. Па, елки, дедо Мраз, некакви ружи... До него, уште еден дуќан, за облека. Од оние со дрвени штици. Има квалитетни работи во него, ама не примаат картички.

Само што за последен пат потегнав од цигарата, се појави. Од далеку ми ги покажа забите - искрена насмевка. Да си кажам право, не чекав многу, токму за една цигара. И тргнавме. Ама, пред влезот моравме да застанеме. Ништо, пропадна нашиот план.

Броејќи ги мермерните квадрати, наредени долж патеката, се мислевме каде да одиме. Не ми беше кажала нешто за да не ми го „скрши филмот„. Ама, најсетне, ми кажа. Немаше повеќе филм. Иако не знаев, сепак почувствувам дека нешто нема, нешто недостасува.